ผู้เขียน: MIU

ยินดีต้อนรับทุกคนเข้าสู่แฟนฟิก HYENA (2020) มิติใหม่นะคะ คราวนี้เป็นเหตการณ์ในโลกคู่ขนาน (?) ที่ทนายยุนฮีแจรับบทเป็นพระราชาพระองค์ใหม่ และทนายจองกึมจาของเรากลายเป็นว่าที่พระมเหสีค่ะ

แฟนฟิกเรื่องนี้แต่งโดยคุณเพลง (@Plengpoonyapa) และมิยู ในรูปแบบของการต่อเธรดทวิตเตอร์อันยุ่งเหยิงเหมือนเดิม ซึ่งคราวนี้มีจุดเริ่มต้นมาจากโฆษณาของ Burger King ที่คุณจูจีฮุนเป็นพรีเซนเตอร์ (ถ้าขอความเชื่อมโยง ก็คือไม่มีค่ะ5555) ซึ่งถึงแม้จะใส่ชุดเหมือนองค์ชายชาง แต่บุคลิกท่าทางดันไปเหมือนกับทนายยุนฮีแจซะมากกว่า ก็เลยกลายเป็น องค์ราชายุนฮีแจไปนะคะ

ภาพปกแบบเต็ม ๆ ฝีมือน้อง @Alicha_Thiemsri สวยละมุนมากกก

ต้นฉบับพาร์ท 1 >>

ยุนนน !!! ? https://t.co/gImDmeVjE2

— pronfahsai.. (@pronfahsai5555) May 22, 2020

ต้นฉบับพาร์ท 2 >>

[แฟนฟิก] #HYENA Kingdom of HYENA
รวมตั้งแต่เธรดแรกจนถึงล่าสุด (653) ไว้แล้วเรียบร้อยย /ปาดเหงื่อ
ส่วนตั้งแต่ (654) จะย้ายมาต่อกันในนี้น้า @Plengpoonyapa
เนื่องจากอันเดิมต่อกันเยอะไปจนทวิตโกรธ โหลดไม่ขึ้นแล้ว ?#เกมกฎหมาย #hyenafanfic #จูจีฮุน #คิมฮเยซู https://t.co/oCPFuNwczr

— ?️MIU?️ (@MiuSarnseri) June 1, 2020

ต้นฉบับพาร์ท 4 >>

[แฟนฟิก] Kingdom of #HYENA
ย้ายบ้านเป็นครั้งที่ 4 แล้วว เธรด (2042) จะมาต่อที่นี่นะคะ ?

อยู่กันมายาวนานมากจริง ๆ ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ และขอบคุณคุณเพลงง @Plengpoonyapa โคไรท์ผู้ไม่มูฟออนเป็นเพื่อนเราา ?#เกมกฎหมาย #hyenafanfic #จูจีฮุน #คิมฮเยซูhttps://t.co/oCPFuNwczr

— ?️MIU?️ (@MiuSarnseri) July 22, 2020

Summary: เรื่องราวขององค์ราชายุนฮีแจ พระราชาผู้เพิ่งได้ขึ้นครอบบัลลังก์หลังจากถูกตราหน้าเป็นกบฏมาเนิ่นนาน และท่านหญิงจองกึมจา ผู้กำลังจะโดนจับเป็นพระมเหสีในเร็ว ๆ นี้ …

I do not own HYENA and any of characters.

---

Content

Page 1|Page 2|Page 3|Page 4|Page 5|Page 6|Page 7|Page 8|Page 9|Page 10|Page 11|Page 12|Page 13|Page 14|Page 15|Page 16|Page 17|Page 18|Page 19|Page 20|Page 21|Page 22|Page 23|Page 24|Page 25|Page 26|Page 27|Page 28|Page 29|Page 30|Page 31|Page 32|Page 33|Page 34|Page 35|Page 36|

---

“ว่าไงนะ” ยุนฮีแจหันขวับ ลืมวางตัวในฐานะฝ่าบาทเสียสนิท ชุดพิธีสมรสสวมได้เพียงครึ่งหนึ่ง

“ท่านหญิงจองหายตัวไปพะย่ะค่ะ” ขันทีกราบทูล ก้มตัวงก ๆ เมื่อตามหาว่าที่พระมเหสีที่ตำหนักไม่พบ

“สาวใช้บอกว่ายังเห็นอยู่ในห้องหนังสือ พอดูอีกทีก็ไม่เห็นแล้ว”

ยุนฮีแจคว้าชุดเจ้าบ่าวสวมหมับ คาดเข็มขัดเองแบบไม่รอขันทีช่วยแต่งแล้ว เขารอวันนี้มาเป็นชาติ จะไม่ยอมรอเก้อแน่ พอแต่งตัวเสร็จก็ผลุนผลันออกจากห้อง มีสาวใช้และขันทีเดินตามเป็นขบวน สีหน้าทุกคนร้อนรนไม่แพ้ผู้เป็นนาย

“หายไปไหนนะ” เขาพึมพำ

ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนก่อนดี แต่ในใจลึก ๆ เดาว่าไม่น่าจะอยู่ในเขตวังแล้วเป็นแน่ ตั้งแต่แต่งตั้งเป็นท่านหญิงเพื่อเตรียมเข้ารับตำแหน่งพระมเหสี ทั้งขุนนางและฝ่ายในต่างคัดค้าน ด้วยเห็นเธอเป็นเพียงสามัญชน ไม่ได้มาจากตระกูลใหญ่โต อาศัยเพียงความเจ้าเล่ห์ และปัญญาเฉียบแหลมมาเอาชนะใจองค์รัชทายาทที่เพิ่งขึ้นรับตำแหน่งพระราชาหมาด ๆ เป็นเช่นนี้จะทำให้ฐานอำนาจของฝ่าบาทมั่นคงได้อย่างไรกัน

แต่เขาน่ะเหรอจะสน หญิงที่กินดีอยู่ดี เดินเข้ามาหาตอนเขากินนอนอยู่ในวังหลวง เทียบกับหญิงที่ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่มาตั้งแต่ตอนที่เขายังถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏ อาบเหงื่อต่างน้ำผ่านร้อนหนาวมาด้วยกันจนเขามายืนอยู่ตรงจุดนี้ ยังมีใครหน้าไหนกล้ามาบอกอีกหรือว่าเธอไม่เหมาะสม จะเป็นตายร้ายดียังไงเขาก็ต้องแต่งเธอเป็นมเหสีให้ได้

คอยดูเถอะ เธอนี่แหละ จะได้เป็นแม่ของแผ่นดิน

เดินมาพักใหญ่ กว่าจะถึงตำหนักเธอก็ทำเอาหอบแฮก

เขาให้เธอเลือกตำหนักเอง แล้วดูสิ เธอเลือกตำหนักที่อยู่ไกลที่สุด จรดเขตตะวันออกของวังไปแล้ว ถึงตำหนักนี้จะแวดล้อมด้วยทิวทัศน์งามตา มีน้ำตกพาดผ่าน และได้รับการบูรณะใหม่ แต่ก็นับว่าเล็กนักเมื่อเทียบกับตำแหน่งเจ้าของ

เขาไม่พูดพร่ำทำเพลง สาวเท้าก้าวเข้าตำหนักมุ่งไปยังห้องหนังสือ พอเปิดประตูเข้าไปก็พบความว่างเปล่าจริงนั่นแหละ เขาทำห้องนี้ขึ้นเพื่อเธอโดยเฉพาะ กระดานใหญ่ ชั้นหนังสือเรียงราย โต๊ะตัวยาว เบาะไหมนุ่ม ทุก ๆ ที่เขาเห็นภาพเธอชัดเจนไปหมด

พอดูในห้องหนังสือแล้วก็หันกลับตรงไปที่ห้องนอน เขาคุ้นชินเสียแล้ว แวะเวียนมาบ่อย ๆ แต่ก็นะ แวะมากี่ครั้งก็ยังไม่เคยสักที หากเขาไม่ได้เชื่อใจสตรีนางนี้อย่างหมดหัวใจ เห็นทีจะมองเป็นศัตรูตัวฉกาจที่ยากจะเอาลง เพราะกลยุทธ์ล่อหลอกเธอนั้นเหลือร้ายเสียจริง

ในห้องมีเตียงนอนใหญ่อยู่ใจกลาง ผ้าคลุมเรียบสนิท ข้าง ๆ เตียงนี่สิที่ทำให้เขาใจหาย เมื่อเห็นชุดเจ้าสาวแขวนไว้บนคานไม้ บนโต๊ะข้าง ๆ มีเครื่องประดับวางเรียง เห็นแต่ชุดกับของ คนใส่ดันหายซะนี่ ชุดน่ะสั่งตัดกี่ครั้งก็ย่อมได้ แต่คนน่ะหายไปแล้วจะไปหาที่ไหนเจออีกแบบนี้

คิดได้ดังนั้นก็นึกกลัว ถ้าเขาไม่เจอเธออีกจริง ๆ จำทำยังไง

“ม้า!” ขันทีคนหนึ่งร้องตะโกนแล้ววิ่งเข้ามา “ม้าท่านหญิงหายไปพะย่ะค่ะ”

นั่นไง! ว่าแล้ว ไม่ได้อยู่ในวังหรอก

“ประตู!” ขันทีอีกคนวิ่งมา “ท่านหญิงออกประตูทางใต้ไป”

โอ๊ย ให้มันได้อย่างนี้สิจองกึมจา!

---

ไกลออกไปทางทิศใต้ของเมือง ชาวบ้านชาวช่องต่างมองหนุ่มน้อยแปลกหน้าตัวเล็กตัวน้อยสองคนไม่วางตา อันที่จริงคนที่เดินตามหลังก็พอวางตาได้อยู่ แต่คนที่เดินนำหน้านี่สิ หน้าสวยอย่างกับผู้หญิง

“ท่านหญิง” อีจีอึน หนุ่มน้อยคนหลังกระซิบเรียกนายหญิง ก็ไม่ใช่ว่าปกติไม่เคยทำอะไรแผลง ๆ แบบนี้กัน นายหญิงเธอเนี่ยชั้นครู เรื่องแผลง ๆ ขอให้บอก แม่จัดให้ แต่วันนี้มันดันไม่ใช่วันธรรมดา ๆ เนี่ยน่ะสิ ถ้าฝ่าบาทรู้เข้าว่าเธอติดสินบนคนเฝ้าประตูพาท่านหญิงหนีมา มีหวัง…ศพไม่สวยแน่

จองกึมจาหันขวับ ตาขวาง “คุณชาย ๆ”

จีอึนพยักหน้างงงัน เออออไปด้วย “อ๋อ คุณชาย ๆ”

ท่านหญิงจอง อ๋อ ไม่สิ คุณชายจองขยับหมวกปีกกว้างให้บังดวงหน้าคมของตนลงอีกนิดเมื่อเห็นว่าเป็นจุดสนใจเกินพอดี แล้วก็เดินทอดน่องต่อราวกับไม่มีอะไรให้น่าสงสัย

“ทะ…คุณชาย ๆ” จีอึนดึงแขนเสื้อ สีหน้าเหยเก “ทำแบบนี้จะดีเหรอเจ้าคะ ถ้าฝ่า…เอ้ย ถ้า…’คุณชาย’ยุนรู้เข้าต้องโกรธแน่ ๆ”

อีกฝ่ายน่ะเหรอ สีหน้ายังรื่นรมย์ประหนึ่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น เดินมองดูข้าวของเรื่อยเปื่อยราวกับไม่ได้มีนัดสำคัญ

แบบ…นัดแต่งงาน

“คุณชายยย” จีอึนเซ้าซี้ จนสุดท้ายคนเดินนำก็ทนเป็นทองไม่รู้ร้อนต่อไปไม่ไหว

“ก็บอกแล้วไงว่าไม่แต่ง บอกตั้งแต่ยุนยันขุนนาง ยันสนมจะทั้งวังหลังแล้ว ยังจะมาจัดงานอีก อยากจัดก็หาเจ้าสาวเองไม่เป็นรึไงกัน มีออกจะเต็มวัง” ปากพูดไปอย่างงั้น แต่ใคร ๆ ก็รู้ว่าสนมที่เพิ่งคัดเข้าแทบไม่เคยเห็นฝ่าบาทเต็มหน้าเต็มตาได้เกินครั้งสองครั้งเลย ผิดกับคนที่บ่นเป็นหมีกินผึ้งอยู่เนี่ย กอดเขาก็ได้แล้ว จูบเขาก็เคยแล้ว เหลือเข้าหออย่างเดียวนี่แหละที่ยังไม่เคย คะแนนล้ำหน้าคนอื่นขนาดนี้ยังจะไม่ตกลงปลงใจอีก

“ท่าน…เอ้ย คุณชาย ว่าแต่ ทำไมถึงไม่อยากแต่ง ถ้าคุณชายแต่งไป แล้วเกิดมีองค์ชายน้อย ในอนาคตจะได้เป็นถึงพระพันปีเลยนะเจ้าคะ!”

เงียบ

คนพูดน่ะพูดไป คนฟังน่ะอยู่ฟังที่ไหน เดินตรงดิ่งเข้าร้านอาหารไปแล้ว ไม่ได้สนใจใยดีความคิดประเสริฐเลิศล้ำเลยสักนิด

“ท่านหญิง!”

---

แฟนฟิก HYENA (2020) เรื่องในคืนนี้ก็ไม่เคยเกิดขึ้นนะ เรื่องนี้ รวบรวมมาจากการต่อเธรดในทวิตกันขำ ๆ ของคุณเพลง (@Plengpoonyapa) กับมิยูเอง ซึ่งไปไงมาไงไม่รู้ กลายเป็นเรื่องเป็นราว เป็นฟิกขนาดกะทัดรัดเรื่องหนึ่งเลยค่ะ ?

ต้นฉบับ (เข้าไปอาจจะงงนิดนึงเพราะเธรดยุ่งขั้นสุด) >> https://twitter.com/Plengpoonyapa/status/1263418277243453440

Summary: เรื่องราวที่เกิดขึ้นต่อจากฉากที่ทนายจองเข้าไปหาทนายยุนในห้องทำงาน หากตอนนั้นทนายยุนไม่ได้กำลังเครียดจนเกินไป ?

I do not own HYENA and any of characters.

---

ฮีแจมองเธอ สีหน้าฉงน เธอเดินเข้ามาในห้องด้วยท่าทีแบบนั้น มือหนึ่งล้วงกระเป๋า มือหนึ่งถือปากกาจิ้มอยู่ที่ศีรษะ ตัวเล็กตัวน้อยใต้เสื้อผ้าหลวมโคร่งที่เธอชอบใส่ แล้วจู่ ๆ ก็ขยับป้ายชื่อบนโต๊ะเขาแล้วขึ้นนั่งเฉย

ตอนนั้นเธอพูดอะไรอยู่เขาแทบไม่ได้ฟัง ใครมันจะไปฟังทันเมื่อเจ้าตัวเล่นปลดเกราะ เผยมุมน่ารักสบาย ๆ มาเรียกยิ้มในใจเขาได้แบบนี้ คดีน่ะรอได้ ก็นิดหน่อยอะนะ แต่กึมจาของเขาในวันแบบนี้นี่สิ จะปล่อยผ่านไปง่าย ๆ ได้ยังไง

“เฮ้อ ก็นะ ถ้าคุณอยากจะให้ผมจัดการความรู้สึกตัวเองได้ คุณต้องลงจากโต๊ะผมก่อนเลย”

เขาส่งยิ้มยียวนกวนประสาท ไม่เปลี่ยนสีหน้าแม้เธอจะจ้องกลับมาด้วยสายตาอันตราย แต่เธอคงต้องการความเห็นเขาจริง ๆ นั่นแหละ เพราะสักพักเธอก็ยิ้มตอบ

ยิ้มตาหยีแบบที่เธอชอบยิ้มเวลาจะบอกว่า ‘เดี๋ยวโดนแน่!’ แต่เขาไม่สนหรอกนะ เธอจะเอาเขาไปปล่อยบนกระเช้าอีกกี่ครั้ง เขาก็จะเดินเก็บเศษใจของเขากลับมาหาเธอจนเจอ

แล้วเธอก็ทำท่าจะลงจากโต๊ะจริง ๆ

ไม่ได้สิ ใครจะยอม “อ๊ะ เดี๋ยว ๆ” เขาจับข้อมือเธอไว้ “อย่าเพิ่งขยับ ผมเหมือนจะคิดอะไรได้แล้ว”

เหมือนเด็ก (ไม่) น้อยจะหลงกล ดวงตากลมโตสีน้ำตาลเบิกกว้าง รอฟังคำตอบจากปากเขา

“อยู่นิ่ง ๆ นะ” ฮีแจเอ่ยต่อ ทำท่าจริงจัง เหมือนว่าถ้าเธอขยับแม้เพียงนิด ความคิดในหัวเขาจะแตกเป๊าะ แล้วหายไปทันที

พอเป็นเรื่องงานแล้วหลอกง่ายเสียจริง รู้แบบนี้มาทางนี้นานแล้ว

“ใช่ไหมหล่ะ?” กึมจาพยายามอยู่ให้นิ่งที่สุด เผื่อคนตรงหน้าจะได้ไม่ลืมสิ่งที่กำลังคิด แต่ก็ขยับไปหาเขานิดหน่อยด้วยความสนใจ ความคิดยังคงวนเวียนอยู่กับคดีจนไม่รู้ตัวว่าตัวเองเอนเข้าไปใกล้อีกฝ่ายขนาดไหน “คุณก็คิดว่ามันต้องมีลับลมคมในบางอย่างเหมือนกันใช่ไหม?”

ผิดกับฮีแจที่มองใบหน้าเนียนห่างออกไปแค่คืบด้วยสายตาเป็นประกาย เธอไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขาลุกยืนขึ้น โน้มตัวเข้าหาเธออีก ดวงตาสีน้ำตาลกลมโตจ้องกลับมานิ่ง ฮีแจรู้สึกรักเวลานี้ที่สุด เวลาที่ดวงตาของเธอจับจ้องมาที่เขาคนเดียว แค่นั้นก็ทำเอาเขาสั่นไหวในหัวใจไปหมดแล้ว

กึมจามัวแต่จดจ้องกับเขาจนลืมสังเกตด้วยซ้ำ เขายังไม่ได้ปล่อยมือที่เกาะกุมเธออยู่ออกเลย

“โอเค เราจะคุยเรื่องนี้ต่อก็ได้ แต่แปปนึงนะ” เขาเดินวนอ้อมโต๊ะทำงานมาหาเธอ ทั้ง ๆ ที่ยังไม่ปล่อยมือ ก่อนจะลากเธอออกมาจากตรงนั้น

พลันเหลือบไปเห็นข้างนอก จีอึนยืนอยู่หน้าห้องทำงานของกึมจาตรงข้ามกับห้องของเขา กำลังมองมาที่พวกเขาตาเป็นประกาย ฮีแจเอื้อมมือไปดึงให้ม่านบังตาปิดลงมาทันที ก่อนที่จะเลื่อนสายตากลับมามองเธอที่เอียงศีรษะมองเขา งุนงงกับการกระทำที่ดูไม่มีที่มาที่ไป และดูไม่เกี่ยวกับคดีสักนิดของเขา

“ปิดม่านทำไม” เธอถาม เริ่มตะขิดตะขวงใจ

“ก็ไม่มีสมาธิ” เขาตอบ ทำหน้าตาเคร่งเครียด

เธอหรี่ตาลง เริ่มพินิจพิเคราะห์ แล้วมองมาที่ข้อมือตัวเองที่ยังไม่ได้รับอิสระเสียที

“อ้า” ฮีแจรีบปล่อยมือแล้วลูบท้ายทอย แค่นหัวเราะเบา ๆ แบบคนลืมตัว

“ตกลงคุณคิดว่ายังไงกันแน่” เธอถอยมาพิงพนักเก้าอี้แทน กอดอกหลวม ๆ นิ้วควงปากกาเล่นไปมา

“มันก็..” เขาเดินตามมาใกล้ “น่าสงสัยจริง ๆ น่ะแหละ”

“ที่คุณบอก” เขาเริ่ม คิ้วขมวดลง แต่ในหัวไม่มีเรื่องคดีเลยสักนิด “ว่าตรวจพบยานอนหลับในเลือดฮาชานโฮกับซอจองฮวา ก็เป็นไปได้ว่าใครบางคนอาจเอาให้สองคนนั้นกิน”

ได้ผล ความสนใจของเธอกลับมาที่คำพูดของเขา มองข้ามการกระทำที่ปิดพิรุธไม่มิดของเขาไปหมดสิ้น

“ซึ่งใครคนนั้น…” เขาเดินเข้ามาใกล้อีก พอสบโอกาสก็ค่อย ๆ เท้ามือทั้งสองข้างลงบนพนักเก้าอี้ กว่าคนโดนหลอกจะรู้ตัว เธอก็อยู่กลางวงแขนเขาแล้ว จมูกจิ้มลิ้มนั้นห่างจากจมูกเป็นสันสูงของเขาเพียงนิด

“นี่!” เธอเริ่มโวยวาย แต่เขาจ้องกลับ ปั้นหน้าจริงจัง แล้วแตะนิ้วชี้ที่ริมฝีปากอิ่มของเธออย่างอ่อนโยนเพื่อให้เธอเงียบ แน่นอนว่าไม่ได้จ้วงเข้าปากเหมือนตอนที่เธอบอกให้เขาเงียบด้วยวิธีเดียวกันในห้องเก็บของ

“ชู่ววว” เขาทำปากขมุบขมิบเชิงว่า ‘เดี๋ยวเขาก็ลืมเรื่องที่จะพูดหรอก’ เธอมองกลับ สายตาบ่งบอกถึงความไม่ไว้ใจ แต่แล้วก็เปลี่ยนมายิ้มหวาน หวานอย่างกับตอนที่เธอชอบยิ้มให้เขาเมื่อครั้งเป็นฮีซอน ทำเอาเขาหลุดเข้าภวังค์แบบถอนตัวไม่ขึ้น

“โอ๊ย!” รู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ความเจ็บแปลบแล่นจากนิ้วมาสู่สมอง เธอกัดนิ้วเขาแล้วอาศัยจังหวะตอนเขาตกใจพยายามหนี แต่หมาชิบะอย่างเธอจะไวกว่าหมาบ้านตัวใหญ่อย่างเขาแค่ไหนกันเชียว เขารีบวางมือกลับ คิดจะกักเธอไว้อีกครั้ง

แต่พอคนหนึ่งจะไป คนหนึ่งไม่ให้ไป เลยกลายเป็นว่าเธอชนเขาเข้าอย่างจัง เขารอวินาทีที่เธอเสียหลักแล้วจึงรวบตัวเธอมาไว้บนแผ่นอกได้พอดิบพอดี

“ยุนฮีแจ!”

เริ่มงอแงแล้วสินะ

แต่คนอย่างเขาสนใจที่ไหน คนตัวโตกว่าทำได้อย่างไรไม่รู้ พริบตาเดียวเธอก็โดนลากลงไปนั่งอยู่บนโซฟากลางห้องกับเขา หรือถ้าจะพูดให้ถูกก็คือนั่งอยู่บนตักของเขา โดยมีวงแขนแกร่งล้อมรอบไว้อีกที

กึมจามองใบหน้าคมที่อยู่ห่างออกไปแค่คืบเขม็ง “ยุนฮีแจ! ปล่อยฉัน!”

“ไม่เอาน่า ขอผมคิดเรื่องคดีแบบตั้งใจหน่อยสิ” น้ำเสียงของเขาทอดต่ำนุ่มนวลติดจะอ้อนอยู่หน่อย ๆ “นั่งแบบนี้ทำให้ความคิดผมพลุ่งพล่านเลย”

เธอตวัดสายตาใส่เขา คนอะไรฉวยโอกาสเก่งเหลือจะรับ แต่ครั้นจะไปต่อปากต่อคำกับเขาก็จะเสียเวลาเปล่า ๆ คดีนี้ยิ่งเคลียร์ได้เร็วเท่าไหร่ ก็ยิ่งดีกับพวกเขา และก็ดีกับพ่อของฮีแจด้วย “พูดมาสิ ถ้าฟังดูเข้าท่าฉันจะอยู่ตรงนี้ต่อก็ได้”

ไหน ๆ ก็จะต้องมารับฟังความเห็นเขา จะยอมให้นิด ๆ หน่อย ๆ เฉพาะครั้งนี้แล้วกัน งานจะได้เสร็จเร็ว เธอคิดแบบนั้น แม้ลึกลงไปข้างในจะนึกแปลกใจอยู่เหมือนกันที่เธอไม่ได้รู้สึกอยากจะผลักไสอ้อมแขนนี้ออกไปแม้แต่น้อย กลับยิ่งรู้สึกว่าสิ่งที่ได้รับตอนนี้ช่างใกล้เคียงกับคำว่าอบอุ่นด้วยซ้ำ

ฮีแจพยักหน้ารับคำ ท่าทางระริกระรี้จนเธอนึกหมั่นไส้ เขาพยายามจะหาอะไรมาพูดสักอย่าง ถึงแม้เรื่องคดีที่ว่าจะไม่มีอะไรอยู่ในหัวเลยก็ตามที

“คุณถามผมว่าไงนะตอนแรก?”

กึมจาถอนหายใจใส่เขา “ถามว่าคุณว่าเรื่องนี้มีลับลมคมในอะไรมั้ย?”

“ผมว่ามีแน่”

กึมจาตาโตกับคำพูดของเขา “คุณว่าใคร?”

ฮีแจจ้องตากลมโตของเธอกลับ นึกตลกตัวเองที่ไม่มีอะไรเกี่ยวกับคดีอยู่ในสมองเลย ยิ่งเธอกำลังอยู่ตรงนี้ นั่งอยู่บนตักของเขา ในอ้อมกอดของเขา และใบหน้าเนียน ๆ ก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม

“เฮ้ออ ผมว่าตอนนี้ผมนี่แหละที่มีลับลมคมในที่สุด”